Een vinkenbaan is een vanginrichting voor kleine vogels. Ze werden veelal in de Hollandse duinen aangelegd om de vogels tijdens de jaarlijkse vogeltrek te kunnen vangen. In de 18e eeuw was dit een “vermakelijke” bezigheid die op veel buitenplaatsen werd bedreven.

Om deze vogeltjes te vangen bouwde men zogenoemde ‘druipbanen’. Dit waren rechthoekige banen van circa twintig meter lengte met vinkennetten, die via een touw dichtgeklapt konden worden. De ‘vinkenbaas’ bepaalde wanneer het een gunstig moment was om toe te slaan en gaf dan aan de vinkers, de personen die ‘op het vinkentouw zaten’ en alert moesten zijn, het sein om de netten dicht te trekken. Vinken  was een hele kunst. Sloeg je de netten te vroeg toe, dan ging het mis net als te laat trekken aan het touw dat met de netten was verbonden. Zaten er veel vinken in het net, dan had men ‘een goede slag’ geslagen.  De vinken moesten vervolgens gedood worden, wat doorgaans gebeurde door ze tussen duim en wijsvinger ‘de kop in te drukken’. Men zette lokvinken in, vaak geblindeerd met een kapje (helaas was het gangbaarder de oogjes uit te steken) ‘blinde vinken’, die om het hardst zongen en daarmee andere vinken lokten.  Sommige vinken, geïntimideerd door hun soortgenoten, gaven het zingen uiteindelijk op: dat waren dan de ‘luistervinken’. De gevangen vogeltjes werden als lekkernij gegeten of in kooien gehouden. Het ging daarbij niet alleen om vinken, zoals de naam doet vermoeden, maar ook om andere kleine vogels.

'Aan de buitenplaatsen in Haarlems omtrek mogt in vroeger dagen de plek niet ontbreken, waar de landheer ‘Den vink met den vink ging verkloeken’. Is ’t hier in ’t voorjaar een vogelenparadijs, in ’t najaar was ’t van ouds een vogelenslachtbank. Als de talrijke vlugten van vinken, sijsjes, paapjes over den Hollandschen duinzoom trokken, dan vonden zij overal uitlokkende boschjes, om nêer te strijken, dan hoorden zij de stem van roepende makkers, dan zagen zij op den vlakken grond met milde hand verleidelijk voedsel gespreid, en stamverwanten, die er fladderden, alsof zij er rijkelijk te gast gingen. Maar de broekjes en de touwtjes en de lijn, waaraan die roervinken schijnbaar zoo vrolijk huppelden, maar de kooitjes der lokvinken en het verraderlijke net zagen zij niet; voor het houten huisje, waar zulk een doodsche stilte heerschte, behoefden zij niet bang te zijn. Zij wisten niet, dat daarbinnen begeerige oogen gluurden door de kijkgaatjes, dat sterke handen daar reeds den noodlottigen stang omklemden, gereed om met forschen ruk hun het net te halen over het argeloos kopje. Zij strijken neêr op de baan. Daar worden plotseling de beide vleugels van het groote net over hen digt geslagen en met welgevallen teekent de vinker ’t getal der nieuwe slachtoffers aan op de lijst, die reeds van zoo menig goede vangst getuigt. Duizenden en nogmaals duizenden van lustige zangers met hun onschuldige wijfjes werden er jaar op jaar verdelgd. ’t Was een liefhebberij van de heeren, een ware hartstogt voor sommigen.'

“Nieuwe wandelingen in Nederland” door P.A. Schipperus en Jacobus Craandijk, uitg H.D. Tjeenk Willink Haarlem 1888