Ondertusschen was de eerste secondant van den Heer De Grave, George Seydell, uit Holland, waar hij de vacantie had doorgebragt, teruggekomen. Hij was reeds een paar jaar alhier geweest, maar was oorspronkelijk voor den Koophandel bestemd, ten welken einde hij, uit Neuwied, naar Rotterdam was gekomen, maar aldaar geen kantoor hebbende kunnen vinden, was hem geraden geworden, iets anders te zoeken, en zoo was hij bij den Heer De Grave gekomen. Hij stelde dadelijk veel belang in mij. en bewees mij, van den eersten oogenblik aan, zoo veel vriendschap, als ik alleen hadde mogen verwachten van iemand die, als het ware, door de Voorzienigheid bepaaldelijk was uitgekozen om mijn beschermer te zijn. Eene godsdienstige opvoeding had hij weliswaar niet genoten: maar in dat opzigt had ik zijne leiding ook minder noodig, wijl mij in het ouderlijk huis het noodige daaromtrent van kindsbeen aan was meedegedeeld. In kunde daarenteegen; in hoogst beschaafde manieren; in wereld en menschenkennis, was hij mij een onwaardeerbaar vriend en teevens mijn beschermer teegenover de jongelieden die van mijne jaren of iets jonger waren. Hij was te Neuwied aan den Rijn geboren, en aldaar woonden nog zijne ouders met hunne overige kinderen.

Hij onderwees hoofdzakelijk het Hoogduitsch, maar verstond ook Latijn; sprak zeer vlug Fransch en Hollandsch, en beide talen zoo zuiver, als ik zulks ooit van een Duitscher gehoord heb: geen zweem van de harden tongval zijner landgenooten kon men bij hem bespeuren. Hij was daarenboven een voortreffelijk musicus, speelde viool en fluit, maar was vooral sterk op de piano. Voor eene inrigting, als die van den Heer De Grave was hij dus een onwaardeerbaar persoon; terwijl hij ook een inkomen van vijfhonderd gulden genoot en, weegens zijne toonkunstige bekwaamheeden, in hooge achting bij de musicalische familiën van Groningen stond. In den Heer Seydell zag ik dus een voorbeeld van de veelsoortige bekwaamheeden welke iemand zich, reeds op zijn twintigste jaar kan eigen gemaakt hebben, wanneer hij, in zijne jeugd, het daartoe noodige onderwijs heeft mogen genieten, gelijk zulks met hem het geval geweest was, dewijl de Vorst van Neuwied, bij wien zijn vader den post van Ober-Bau-Director bekleedde, steeds veel belang in mijn vriend gesteld had. Hoe zeer staken dus, voor het oog der jongelieden van den Heer De Grave, inzonderheid voor het oog der volwassenen, zijne bekwaamheeden bij de mijnen af. Ik, die hun slechts Schrijven en Cijferen kon onderwijzen, en hij, die door zijne veelzijdige  talenten, hunnen eerbied en achting als het ware afdwong. 

Willem van den Hull, blz. 225, 226.